Τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της 19ης και 20ης Οκτώβρη μας έδειξαν ότι είναι θέμα χρόνου να πέσει αυτή η κατοχική κυβέρνηση. Όλοι μαζί, μαχητικά, συνεχίζουμε τον αγώνα μας παρά την καταστολή, την προσπάθεια των ΜΜΕ να μας χειραγωγήσουν, την τακτική του Σοκ και Δέους που μας
επιβάλλουν καθημερινά με τα μέτρα που παίρνουν.
Όσον αφορά στα γεγονότα της 20ης Οκτώβρη, δε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι το ΚΚΕ προσπάθησε για μια ακόμα φορά να καπελώσει το κίνημα των ειρηνικών διαδηλωτών, περιφρουρώντας τη Βουλή καλύτερα και από το σπίτι του.
Πραγματικά όση ώρα ήταν εκεί το ΚΚΕ, τα ΜΑΤ απολάμβαναν την όμορφη λιακάδα.
Από την άλλη, είχαμε τους γνωστούς αγνώστους που αγωνίστηκαν και αυτοί ηρωικά για την πρωτιά στο κίνημα με μολότοφ και πέτρες. Τι και αν, πάνω στη φούρια τους, έριξαν και μερικές εναντίον απλών διαδηλωτών;
Με λίγα λόγια, “Κομμουνιστές” και “Κουκουλοφόροι” έκαναν ότι μπορούσαν για να στείλουν εμάς τους πολίτες, που δε χρησιμοποιούμε παλούκια, μολότοφ, κράνη και κουκούλες πίσω στα σπίτια μας.
Για να μπορούν αυτοί, οι αληθινοί «αγωνιστές», να αντιστέκονται για λογαριασμό όλων μας.
Φυσικά τα ΜΑΤ δεν ήταν δυνατόν να κάτσουν με σταυρωμένα χέρια, μόλις είχαν παραλάβει και νέες ποσότητες χημικών... Εξάλλου χρειάζονται και πολλά πολλά;
Όρμισαν να προστατέψουν όλους εμάς και να επαναφέρουν την τάξη.
Μη γελιόμαστε, «Ότι και να κάνουν Παμίτες και Κουκούλες, η πλατεία ανήκει στα ΜΑΤ».
Η απεργία τελείωσε, όλοι πήγαμε σπίτια μας. Όλοι; Όχι, όχι όλοι. Ο Δημήτρης Κοτζαρίδης δεν τα κατάφερε, αφήνοντας πίσω του απροστάτευτη την οικογένειά του. «Τουλάχιστον πέθανε αγωνιζόμενος για έναν καλύτερο κόσμο», έγραψε χαρακτηριστικά το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα (REDNotebook, 22 Οκτωβρίου 2011).
Αυτόν τον καλύτερο κόσμο, τον θέλουμε και εμείς. Μας αξίζει. Και θα τον έχουμε.
Ακόμα και αν δεν καταφέρουμε να γυρίσουμε όλοι στα σπίτια μας.
Ναι, Αγανακτισμένοι της Ισπανίας, ξυπνήσαμε. Μόνο που δεν είμαστε μόνο αγανακτισμένοι.
Η αγανάκτηση δεν αρκεί να περιγράψει αυτό που ζούμε στην καθημερινότητά μας.
Για αυτό λοιπόν συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε στο δρόμο, να συμμετέχουμε σε συνελεύσεις, να οργανώνουμε δίκτυα αλληλεγγύης, να αντιστεκόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για τον κοινό
στόχο.
ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΟΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ!
